Op een gedeelde eerste plek in onze top-5 van meest gebruikte travelgadgets staan mijn zoon’s Nomad reisbedje en onze Manduca draagzak. Daar hebben we onderweg heel veel plezier van gehad. In de acht maanden dat we in Zuidoost-Azië waren, hebben we vooral de draagzak praktisch iedere dag gebruikt. En dan te bedenken dat we hem bijna niet hadden meegenomen…
Ik had voor mijn zoontje zowel een draagdoek als een draagzak, maar voordat we op reis gingen gebruikte ik ze weinig. Het knopen van de Je Porte Mon Bébé stretchdoek van 5 meter heb ik nooit helemaal goed onder de knie gekregen en door mijn smalle schouders gleden de banden van de Manduca draagzak steeds naar beneden als ik onze kleine op mijn buik wilde dragen. Bovendien was onze kleine man erg tevreden in zijn kinderwagen. Zowel de draagdoek als de draagzak belandden dus werkeloos in een hoek. Totdat we, toen onze zoon 1,5 jaar was, besloten om twaalf maanden op reis te gaan.
Wel of niet de draagzak mee op reis?
Ik had ooit eens een fotorapportage gezien van een gezin dat lange tijd op reis was. Op praktisch alle foto’s had mama de jongste van het gezin op haar rug in een draagzak. Dat leek me zo handig! De drie korte maanden die we hadden om ons vertrek voor te bereiden waren heel hectisch. Spullen uitzoeken, verkopen of opslaan, verzinnen wat we allemaal nodig zouden hebben op reis. In die tijd las ik zoveel mogelijk blogs met tips van andere reizende gezinnen over welke spullen wel en niet handig waren onderweg. We hadden al (te) veel bagage, maar na veel wikken en wegen besloten we om toch de Manduca mee te nemen.
Geen goede start voor de Manduca
De eerste twee maanden van onze reis waren we ‘thuis’ in ons eigen vakantiehuis in Dahab, Zuid-Sinaï, Egypte. Onze zoon had het prima naar zijn zin in de geleende kinderwagen met off-road luchtbanden. Ideaal op al die zandpaadjes daar. De paar keer dat ik de draagzak probeerde (als de kinderwagen een lekke band had) waren zowel onze kleine man als ikzelf kletsnat van het zweet. Geen goede start voor de Manduca! Nadat we eerst al hadden overwogen om hem thuis te laten, twijfelden we nu ook weer of we de draagzak de rest van de trip wel mee wilden sjouwen. Wat waren we achteraf blij dat we het wel hebben gedaan!
De eerste keer in Azië met onze dreumes
Hoewel we zowel solo als samen al vaak verre reizen hadden gemaakt, was dit de eerste keer in Azië met ons zoontje. Ik had erg veel zin in ons avontuur, maar vond het ook wel spannend. Daarom kozen we te starten op een relatief makkelijke bestemming, Bali. Meden we vroeger toeristische plekken zoveel mogelijk, inmiddels zijn we erachter dat helemaal niet toeristisch ook niet ideaal is als je reist met een klein kind.
Op sommige plekken is het knap lastig om luiers (en dan vooral luierbroekjes, erg handig met een actieve peuter) te vinden. Dat was op Bali natuurlijk geen enkel probleem. Maar hoewel grote delen van Bali erg toeristisch zijn, was het toch niet heel praktisch om een kinderwagen te gebruiken en waren we heel blij met onze draagzak.
In de draagzak op de scooter
Vliegtuig, trein, bus, auto, boot, paard en wagen, fietstaxi, we hebben op veel verschillende manieren gereisd. Maar het meest praktische vervoersmiddel voor kortere afstanden is in Azië de ‘motorbike’, oftewel scooter. Aziatische gezinnen zie je vaak met 4, 5 of soms zelfs wel 6 personen op de scooter, baby’s en al. Maar mijn zoontje zo los tussen ons in, zoals zij dat doen, vond ik doodeng. De Manduca bood uitkomst.
Met mijn vriend achter het stuur en ik achterop met onze kleine vent in de rugdrager ging het geweldig. Ons mannetje was altijd blij als we weggingen op de scooter. Vaak zat hij op mijn rug met zijn armpjes wijd te genieten van de rit. Geregeld reden er mensen naast ons met hun mobieltjes in de aanslag. Zo’n kind in een draagzak op de scooter vonden ze maar een raar gezicht.
Iedere dag in de draagzak!
Ruim acht maanden lang, heb ik bijna iedere dag met de draagzak om mijn middel gelopen. Lukte het voor geen meter om hem op mijn buik te dragen, op mijn rug ging het super. Ik snapte nu volkomen waarom die moeder van dat reizende gezin op die foto’s altijd haar kleine op haar rug had. Wat een geweldige manier om je kleintje mee te nemen!
We vertrokken uit Nederland toen onze kleine wereldreiziger 1,5 jaar was en onderweg leerde hij natuurlijk steeds beter lopen. Maar toch bleef de draagzak een uitkomst. En hoewel ik voordat we weggingen flink rugklachten had, kreeg ik gaandeweg door het rugdragen steeds minder last van mijn rug. De Manduca zorgde ervoor dat we veel meer konden doen dan we van tevoren voor mogelijk hadden gehouden met onze peuter.
Een kleine greep van de dingen die we zonder rugdrager onmogelijk hadden kunnen doen:
- Op de scooter naar de Kawasan Falls op Cebu, Filippijnen
- De Campuhan Ridge Walk in Ubud, Bali
- Little Adam’s Peak in Ella, Sri Lanka beklimmen
- De Hospital Cave op Cat Ba Island in Vietnam van binnen bekijken
- Wandelingen in Tangkoko National Park in Noord-Sulawesi, waar we zwarte makaken zagen
- Met de Easy Riders op de motor van Nha Trang naar Dalat in Vietnam
Daarbij is zo’n draagzak heel praktisch:
- in de tram of metro als het heel druk is
- in de watertaxi in Bangkok
- met z’n drieën op de scooter
- als je op een drukke markt loopt en niet het risico wil lopen om je kind kwijt te raken
- als je een eind moet/wil lopen op onverharde paden of met treden
- als je kleintje onderweg een dutje wilt doen (al dan niet terwijl je met hem achterop de scooter zit)
Het oordeel: buggy of draagzak?
Gezien onze niet al te goede ervaring met de draagzak wilden we een alternatief hebben. Dus we hadden naast onze Manduca ook een simpele paraplubuggy mee. Die bleek vooral handig op luchthavens, als we lang op de bus of trein moesten wachten en in een aantal grote steden.
Als we bij straattentjes (met alleen krukjes om op te zitten) aten was het ook wel makkelijk om ons ventje met kinderwagen en al aan tafel te kunnen zetten. Maar buiten de grote steden is zo’n ding met van die kleine wieltjes erg onpraktisch en sleep je toch weer een extra stuk bagage mee. Zonder de buggy hadden we het prima gered, maar zonder onze draagzak had onze reis een stuk minder avontuurlijk en leuk geweest!
Dit gastblog is geschreven door Lisa, moeder van een prachtig eigenwijs rossig ventje van bijna 3 en verder blogster, duiker en reisgek. Zij schrijft op haar blog FlipFlopGlobetrotters.com (in het Engels) over het reizen met kleine kinderen.
- Top 15 dingen om te doen in Florence - 7 oktober 2024
- 6 bezienswaardigheden in Piemonte | Parel in Italië - 6 oktober 2024
- New York; de vijf stadsdelen - 2 oktober 2024
Gaaf hoor! Ik vond een draagzak ook altijd fijn, ook ‘gewoon’ in de Méditerranée. Ook onderweg in een bus is het soms handig (een buikdrager dan wel uiteraard, ha ha).
Super mooie foto’s! Dat zullen mooie herinneringen zijn!
Wat een mooie reis! Onze oudste dochter hebben we bijna nooit gedragen in een draagzak of doek. Wel in een speciale wandelrugzak op vakantie, maar dat is dan gelijk een groot ding. Onze jongste dochter draag ik veel meer. Vooral omdat het praktisch is met nog een dreumes om je heen. Deze zomer gaat jongste dochter ook voor het eerst mee op vakantie en neem ik de Tula draagzak mee. Als ik deze foto’s zie krijg ik er helemaal zin in!
Hoi Ellen, ja het was een fantastische reis 🙂 Zo bijzonder om dat met onze kleine man te kunnen doen. Alvast een hele fijne vakantie gewenst. Hopelijk heb je net zoveel plezier van de draagzak als wij!