Rondreis Dalarna Zweden tijdens de zomervakantie

De afgelopen week waren we voor een persreis in Zweden. We waren namelijk gevraagd om de regio Dalarna in het midden van Zweden, richting Noorwegen, te gaan ’testen’ op kindvriendelijkheid. Dat laten we natuurlijk geen twee keer zeggen. Ik ben altijd van mening dat je tijdens een vakantie niet alleen kan genieten, maar je van reizen heel veel kan leren, misschien nog wel meer dan vanuit een boek.

Deze reis was daar een typisch voorbeeld van; bijvoorbeeld dat als je een rental car huurt je een rijbewijs moet laten zien (heel logisch, maar eerste keer dus lag mijn rijbewijs nog in de auto, in Nederland) of tijdens de rondleiding door het Predatorparc Orsa. En weet onze dochter nu wat helmgras is en dat bruine beren ook op twee poten kunnen lopen. Het is wel een heel uitgebreid weekoverzicht geworden, een compleet reisverslag en dus uitgebreider dan normaal 😉 Daarom heb ik hem opgesplitst in twee delen, vanochtend één en vanavond deel 2.

Maandag; wij zijn bofkonten!

Maandagochtend ging al om 5.30u de wekker. Gelukkig hadden we de avond van tevoren min of meer alles al klaar liggen, van kleding, schoenen tot en met lunchtrommeltjes voor in de auto. Zo zaten we iets na zessen met zijn vieren in de auto. We werden namelijk heel luxe gebracht door man en zoonlief die daarna door gingen reizen voor een weekje bij opa en oma op Texel. Zoonlief wilde natuurlijk ook wel logeren bij oma met de hond en het strand 😉 De reis verliep voorspoedig zodat we rond zeven uur op Schiphol kwamen. Ruim drie uur voordat de vlucht vertrekt zoals zo netjes wordt geadviseerd. We vlogen echter met KLM die een aparte vertrekhal hebben en we konden doorlopen naar de balie om onze koffers af te geven. Ik had ons online al ingecheckt. De grondstewardess was echt supervriendelijk en had een armbandje waar ze heel blij mee was en ze mocht op het knopje drukken zodat de bagageband in werking werd gesteld en de koffers werden afgevoerd.

Daarna was het tijd om afscheid te nemen en de laatste paar knuffels te geven aan het mannelijke deel van het gezin. Want juist bij de douane was ik bang voor een wachtrij. Echter viel dat hier ook enorm mee en konden we doorlopen naar de band waar we de tassen moesten leeghalen. Nu was ik voorbereid dus alle elektrische apparaten in een tas gedaan bij elkaar zodat je dat zo eruit kan halen en alle vloeistoffen in een doorzichtig toilettasje dat ik tijdens de persreis naar Griekenland had gekregen en echt superhandig is! Toch moest ik nog mijn schoenen uittrekken en kwam de tas niet meteen door de controle. De selfiestick en paraplu werden namelijk gecontroleerd of het wel echt een selfiestick en paraplu waren.

Daarna hadden we dus nog drie uur voor we konden gaan boarden en besloot ik de tip van Tikva van Gezinopreis op te volgen om door de paspoortcontrole naar lounge 2 en 3 te gaan zodat ze even kon spelen bij NEMO en het vliegtuig in de wolken. Ook al werd dat heel sterk afgeraden en was dat op eigen risico. Na een uur gingen we dus weer terug en stonden er inderdaad heel lange rijen bij de paspoortcontrole, maar hadden we daarna nog ruim een uur om te vullen, dus gingen we wat eten en mocht ze daarna bij de gate wat spelletjes spelen die ik met behulp van de wifi nog snel even op haar telefoon had gezet. Filmpjes downloaden van Netflix zat er namelijk niet in.

Lees ook: Vliegen met kinderen (baby’s, peuters en kleuters) 17 praktische tips voor op vliegveld en in vliegtuig

Het vliegen met een kind waar ik heel erg tegenop had gezien, zou ze het niet te spannend vinden, bleek een groot succes. Aan boord had ze een setje gekregen met een activiteitenboekje en wat kleurpotloden, tijdens het stijgen en landen keek ze vooral uit het raam, ze speelde spelletjes op de telefoon en het drinken en eten aan boord beviel ook goed. Kon ik mooi nog even mijn ogen sluiten, want in Zweden zou ik in een huurauto nog vier uur moeten rijden. Dat viel echter flink tegen, nadat we op Arlanda Airport de bustransfer hadden gevonden naar Europcar, bleek daar dat je zonder rijbewijs geen auto meekrijgt. Logisch natuurlijk, maar dat stond alleen in het Zweeds aangegeven op het formulier en ik had wel netjes de voucher uitgeprint en id-kaart bij me maar het rijbewijs lag nog in de auto… Gelukkig daar en niet thuis zodat manlief direct per spoedpost kon opsturen wat nog 2 / 3 dagen kon duren.

“Wij zijn bofkonten” aldus dochterlief omdat mama zo dom was om rijbewijs te vergeten voor huurauto en we nu met de trein door Zweden gaan reizen. Voorlopig dus nog #ontheroad #visitsweden_ned #zomerinzweden #bucketlist #travellingwithkids #hoedomkanjezijn #omdenken #kleuterlogica

Een bericht gedeeld door Linda (@mamaliefde) op 17 Jul 2017 om 5:23 PDT

Maar ja, wat nu. Gelukkig waren de dames van VisitSweden heel begripvol en behulpzaam en adviseerden ze me om met de trein naar Mora te reizen waar ze iets zouden regelen. Zogezegd zogedaan, ware het niet dat de hogesnelheidstrein al volgeboekt zat dus we eerst nog 2,5 uur op Arlanda Airport moesten overbruggen. Gelukkig is dat in Skycity geen probleem en was dochterlief enorm zoet. Zo ging ze heerlijk kleuren of lag ze languit onder een tafel op de grond om theekransje te spelen met een setje van Sophia het prinsesje. Zij kwam ook met de uitspraak dat we bofkonten waren omdat we nu met de trein door Zweden mochten reizen!

De hogesnelheidstrein was erg luxe, zo zaten er onder de leuning stopcontacten (waar ook Nederlandse stekkers in pasten) en was er wifi aan boord. We hadden twee stoelen waar twee bankjes tussen zaten, gelukkig was er iemand zo vriendelijk om te ruilen zodat we naast elkaar konden zitten. Deze treinrit duurde een uur, maar helaas zagen we niet veel van de omgeving omdat vanwege de zon de schermen erg laag zaten. Daarna hadden we een uur overstap en hadden ze op dat station een Subway, kan prima als avondeten. Al had dochterlief haar zinnen gezet op de chips ipv een broodje. Omdat ze zo lief was en we al 12 uur onderweg waren vond ik dat voor een keer helemaal prima. Daarna zaten we een uur in een andere trein naar Ferlun, waar we overstapten op een bus die ons in een kleine twee uur naar Mora bracht. Zo konden we alvast wat zien van de omgeving rond het grote Siljanmeer.

In Mora werden we voor het laatste deel van de reis opgewacht door een dame van het lokale vvv-kantoor en een taxi die ons in een half uur tot aan het huisje bracht. Ondertussen was het tien uur en waren we dus al 16 uur onderweg! In de taxi was dochterlief ook in slaap gevallen. Eenmaal in het huisje moesten nog wel de bedden opgemaakt en had ze besloten dat ze in het bovenste deel van een stapelbed wilde liggen. Niet veel later lag ik er zelf ook in.

Tenminste, nadat we deze foto hadden gemaakt van de regenboog die ons verwelkomde.

Dinsdag; oog in oog met roofdieren

Dinsdagochtend was het dus ook uitslapen, tot ik rond acht uur door dochterlief werd wakker geroepen omdat ze bij mij in bed wilde maar niet zelf van het trappetje durfde te komen. Er zou ontbijt gebracht worden in het appartement, maar daar bleek iets mis te zijn gegaan in de communicatie dus duurde dat wat langer. Ondertussen had ik de tas ingepakt zodat we op pad konden. Die middag zouden we namelijk een rondleiding gaan doen door het predator parc, wat gelukkig ook op het vakantiepark is waar we verblijven maar nog wel een flinke wandeling is, helemaal met een kleuter. Om niet heen en weer te hoeven lopen had ik alles van zwemkleding, zonnebrand tot en met een paraplu, flesjes water en de spiegelreflexcamera om mooie close-upfoto’s te kunnen maken, meegenomen. We besloten bij de receptie eens navraag te doen over de fietsen, dat bleken fietskarren te zijn voor vier personen en te kijken wat voor activiteiten er precies waren. Zo inspecteerden we het zwembad, de minigolf en liepen we een deel van de speurtocht tot we bij een activity course aankwamen. Bij het dierenpark zagen we een lange rij dus deden we lekker rustig aan. Tot het tijd was om te gaan lunchen.

De rij was gelukkig een stuk korter, dus nadat de kaartjes waren gekocht, gingen we eerst wat eten en daarna gingen we eten. Veel trek was er niet dus gingen we voor een kaneelmuffin die we deelden (en nog een halve over hadden) en twee mini gebakjes / koeken. Een groene en Daimvariant van de prinsessengebakjes bij de Ikea. Omdat we op tijd waren liepen we eerst zelf een klein rondje door het park en de vele speelplaatsen tot het tijd was voor de wolverines om gevoed te worden. Dat viel stiekem toch wel een beetje tegen waarna we verder gingen met ons rondje. Natuurlijk toen we bovenaan waren, zagen we dat we nog 20 minuten hadden voor we weer beneden moesten zijn voor de rondleiding… Dat was dus haastje repje, met een kind dat getild wilde worden, naar beneden.

Net op tijd (twee minuten te laat) waren we en bleken we de enige te zijn. Dat werd dus een privérondleiding wat best wel bijzondere blikken opleverde van andere gasten, zeker toen we het verblijf van de ijsberen van dichtbij mochten bekijken en het hok van de bruine beren in gingen. De rondleiding is echter voor iedereen en niet iets speciaals omdat ik daar was als blogger. Van tevoren twijfelde ik of we de rondleiding nog wel moesten doen, ik was bang voor een grote groep, en dan in het Engels met een vermoeide kleuter, maar ik ben zo blij dat we toch ‘naar beneden gerend’ zijn. Ik heb weer heel veel geleerd en de ervaring was toch echt wel uniek. Na afloop zaten we nog even om wat te drinken en ontmoeten toen een Belgisch gezin met een dochter van ongeveer dezelfde leeftijd en die twee waren direct de beste vriendinnen. Zo leuk om te zien hoe dat ontstaat. Over dit park volgt in de winter nog een uitgebreide blog!

Daarna was het toch echt wel tijd om richting het restaurant te gaan vooraan op het park bij de receptie. Dochterlief had zin in pizza en eenmaal binnen zag ze de ijsjes, dus hoefde ze niet lang te twijfelen. Aan tafel hebben we aan het reisdagboekje gewerkt waarin ze iedere dag één of meer tekeningen maakt. Na het eten was het tijd om terug te gaan naar het appartement wat nog best een pittige wandeling is, gelukkig hadden we die ochtend gezien dat er een smokkelroute is over de skipiste en dat scheelt niet alleen in afstand maar is ook een stuk leuker lopen!

Lees ook: Vakantiepark Orsa Grönklitt

Woensdag; op bezoek bij de Kerstman

Het was even wat uitzoekwerk, maar met hulp van VisitSweden besloot ik om de taxi te bellen om ons naar Tomteland te brengen. Na een aantal telefoontjes kwam de dame, Monalis, die ons maandag ook hierheen had gebracht, ons ophalen. Zij beheert Monalistaxi en heeft als standplaats Mora maar is echt een superlieve vrouw. Ze had een zitje mee zodat dochterlief veilig zat en wat hoger zodat ze goed naar buiten kon kijken. Via een toeristische weg bracht ze ons helemaal naar Tomteland, wat toch bijna drie kwartier rijden is. En als bonus heeft ze ook nog eens halverwege de meter gestopt als ‘special price’. Ze wist ook een hoop te vertellen over de omgeving en is hard bezig om naast taxiritjes ook een aantal tours op te zetten. Van bessen plukken in het bos tot en met Dalarna vanuit de lucht te bekijken. Het staat nu nog allemaal in de kinderschoenen, maar de plannen zijn veelbelovend. Mocht je volgend jaar hierheen gaan moet je zeker even aan haar denken. Je kan haar vinden in het oude stationsgebouw van Mora wat ze nu aan het verbouwen is.

De rest van de middag brachten we door in Tomteland; dit is het landgoed waar het huis staat van de Kerstman. Ook over dit park volgt later een uitgebreide blog, maar mocht je hier zijn is het zeker een aanrader. Naast de Kerstman vind je hier trouwens ook trollen, elfjes, prinsessen, kabouters en nog veel meer!

Lees ook: Tomteland; huis van de kerstman

De Zweedse Jack Sparrow?

Monalis kwam ons ook weer ophalen en bracht ons naar de receptie. Daarnaast ligt het restaurant waar we iedere avond gaan eten. Dit keer gingen we voor de burgers. Ik ging voor de schnitzelburger en dat was toch wel even puzzelen zo groot was hij. In de vitrine had ik de rocky road zien staan, die was echt goddelijk. En mocht ik helemaal alleen opeten, want dochterlief had besloten na een minihapje van de brownie dat ze het niet lekker vond.

Na het eten wilde ze heel graag midgetgolfen, met een stick en bal in haar hand moest iedereen dat weten. Dit is haar tweede keer, maar het ging iedere hole weer iets beter. Met naast de bal staan, benen uit elkaar, kont naar achteren, hand boven en hand onder en dan één, twee, drie… tik. Het is echt heel bijzonder om je dochter zo te zien genieten. Dan geniet je zelf toch ook nog wel het meeste. Ook was ze onder de indruk van haar ontdekking van de mierensnelweg en het mierenhotel daarnaast.

Na nog een keer van de glijbaan, terwijl mama het materiaal inleverde was het toch echt wel weer tijd om te beginnen aan de klim bergopwaarts. Dit ging al een stuk makkelijker en sneller dan de vorige avond, sterker nog ze vond het leuk om over ‘het stenen pad’ (een beekje uitgeslepen door het water) naar boven te klimmen tot ons huisje waar we kennismaakten met de nieuwe Belgische buren die heerlijk in het zonnetje buiten spelletjes aan het spelen waren. Binnen zag ik dat de voorraad voor het ontbijt weer was aangevuld. We zijn echter met zijn tweeën dus op een paar broodjes (zelfs voor in de lunchtrommel) en wat kommetjes met muesli na gaat dat niet hard. Gelukkig konden zij dit ook goed gebruiken dus heb ik een aantal pakken melk en flinke lading afbakbroodjes gegeven zodat het niet weggegooid hoeft te worden.

Donderdag; de natuur in

Donderdag zou de warmste en zonnigste dag worden van de week; dat heeft zo zijn voor- en nadelen hebben we gemerkt. In de ochtend begint het al lekker, dus gaan we heerlijk uitgebreid buiten ontbijten. Je moet tenslotte wel een beetje genieten in zo’n schitterend land. Daarna wordt de zwemtas ingepakt en vertrekken we naar beneden. Daar lopen we meteen door naar het activiteitencentrum om een kano te reserveren. Gewapend met twee peddels en twee lifejacks lopen we door naar het meer waar de kano’s en kajaks liggen. Het is ook mogelijk om te gaan suppen, dan moet je ook zelf je bord meenemen.

Ik kleed dochterlief om in haar swimsuit, voor het geval dat. En laat haar plaats nemen in de kano en gooi daarna de tas er in. Met de droge kleding voor het geval dat, er is namelijk geen plek om dat achter te laten. Voorzichtig duw ik hem iets naar voren om er vervolgens zelf in te stappen. Ik vind het best spannend maar het gaat goed en we blijven allebei droog. We krijgen een duwtje en daar dobberen we dan.

In het begin doe ik vooral het peddelwerk, maar na een uur lijkt dochterlief het door te krijgen en probeert ze ook haar bijdrage te leveren. Ook al werkt dat soms meer averechts. We hebben echter de tijd en proberen vooral zoveel mogelijk te genieten. Als ze opeens gaat staan en de boot gaat schommelen vind ik dat toch wel een beetje spannend maar ook dat gaat goed. Midden op het meer besluiten we even om papa te bellen. Dit is iets wat ik niet snel zou doen en ik ben erg onder de indruk van de rust en het gevoel dat je krijgt als je zo midden op het meer dobbert. Ja, er zijn nog meer kano’s maar achter het eiland krijgen we toch het ‘alleen op de wereld’-gevoel dat niet is te omschrijven. Dit is gewoon puur genieten!

Vanuit de kano zien we ook een strandje met een schommel waar het aardig druk is en een eiland met een kasteel erop. Langs de kant zijn er diverse picknickplaatsen waar je kan aanleggen. Er loopt een wandeling rondom het meer, maar ook vanaf het water kan je er komen. Datzelfde geldt voor de eilanden. Na ongeveer anderhalf uur peddelen vinden we het wel weer mooi geweest en meren we weer aan. Ik durfde het niet aan om ergens ‘aan te leggen’ omdat je dan ook weer alleen in moet stappen en weg moet zien te komen. Gelukkig krijgen we ook nu hulp van iemand die hem voorzichtig omhoog trekt zodat we droog kunnen uitstappen. Opgelucht haal ik weer adem. Natuurlijk wil dochterlief direct over de loopbrug naar het eilandje en vervolgens over een loopplank door het moeras naar het strandje waar ze zich prima vermaakt. We hadden de kano voor drie uur gereserveerd, dus moeten toch even terug om alles weer in te leveren.

Omdat ze nog niet klaar is besluiten we de speurtocht te volgen vanaf waar we de vorige keer gebleven zijn, aangezien we de bordjes ook bij het strandje hadden gezien. Ik ben niet zo’n wandelaar, maar dit is echt genieten. Geen zeurende kinderen, omdat die van het ene bordje naar de volgende rennen, terwijl jij kan genieten van de omgeving. Je loopt door het bos, en een stukje langs het meer.

Bij het strandje maakt ze al snel vrienden met een tweetal Nederlandse meisjes en spelen onder andere ‘wat drijft en wat zinkt’ en tekenen met een stok en water letters op de stenen. Nadat zij weg zijn, wordt ze vriendinnen met een Zweeds meisje en bouwen ze samen een zandkasteel bovenop een steen in het water.

Die avond zouden we echter op elandensafari gaan dus moeten we op tijd eten. We vervolgens onze speurtocht en om de een of andere reden durf ik het aan om zelfs de hindernisbaan in het moeras te nemen (en veilig aan de andere kant te komen). Zo in het moeras is smokkelen er niet bij. We genieten nog een paar keer van het uitzicht op het meer voor we via het bos weer teruglopen naar de receptie waar de tocht begint. Onderweg komen we nog een doolhof tegen in het moeras, dat is nog best een spannende hindernis waar je ook weer niet omheen kan.

We hebben nog de tijd, dus kan er eerst even een duik genomen worden in het zwembad. Om na een heerlijke warme douche buiten plaats te nemen op het terras van het restaurant voor het avondeten. Dit keer worden het pannenkoeken voor dochterlief (en omdat de spareribs op waren) een kipfilet. Dat zag er echt supergoed uit. Na een ijsje pik ik dochterlief op uit de speeltuin en lopen we naar de receptie voor de elandentocht.

De rest staat al te wachten dus we kunnen direct instappen en vertrekken. Ruim drie uur lang rijden we rondjes door het schitterende Zweedse landschap en genieten van het uitzicht. We maken een stop bij een houtzagerij in het midden van het bos. Vanwege het mooie weer laten de elanden echter op zich wachten. Maar onze gids en chauffeur geeft niet op en uiteindelijk zien we er toch drie. Als we om half elf weer bij de receptie zijn, is het andere Nederlandse gezin dat deelnam zo lief om ons mee te laten rijden naar boven zodat we dat niet hoeven te lopen. Daar ben ik echt heel dankbaar voor, want anders vrees ik dat ik haar had moeten tillen omdat ze in slaap was gevallen. Eenmaal terug wil ze maar één ding; naar bed. En vijf minuten later lig ik er ook in, weliswaar met laptop op schoot om het een en ander uit te werken.

Vrijdag; van meer tot meer

Gisteravond was het erg laat geworden, maar vanochtend werden we om tien uur opgehaald door onze gids. Dat was dus een soort van uitslapen en daarna snel aankleden, ontbijten en tas inpakken. Onze gids Dennis werkt voor de organisatie die dit vakantiepark en zeven andere parken en campings door heel Zweden runt, op verschillende locaties. Hij komt hier echter oorspronkelijk vandaan dus is bekend met de omgeving.

We stapten in de auto en reden als eerste naar het dorpje Orsa. Dat ligt beneden aan de berg, vlakbij het meer. Daar liet hij ons de Orsacamping zien. Waar het hier vol zit met Nederlanders en Belgen zijn het daar voornamelijk families met campers en caravans uit Zweden en Noorwegen. Als je met een tentje bent kan je echt vlak naast het meer een plekje zoeken. Net als de speeltuintjes die zich langs het strand bevinden. Gewoonweg schitterend. Na een kop thee en een foto vanaf de pier ging onze tocht verder. Allereerst naar het postkantoor waar ik mijn rijbewijs kon ophalen. Dat is toch wel een prettig idee.

Daarna reden we door naar Mora, dat stadje is iets groter dan Orsa en ligt aan het enorme Siljanmeer. Hier kwamen we nu voor de derde keer, maar voor het eerst om ook van het stadje te genieten. We parkeerden de auto en gingen eerst lunchen bij een gezellige tent met uitzicht op het meer, althans net gescheiden door de doorgaande weg die ervoor ligt. De lasagne (voor dochter) en ceaser salad waren echt heerlijk. Daarna liepen we een stukje over de boulevard tot we bij een ijsjesboot aankwamen. Buiten stonden er twee springkussens, dus daar moesten we natuurlijk ook even stoppen. Natuurlijk namen we ook een kijkje bij het museum over de Vasaloppet; een race die nu al meer dan honderd jaar bestaat en maar liefst 90 km lang is en naast de finish ligt. Vlakbij de parkeerplaats spotten we nog een houten paardje, een dalapaardje dat te zien was in het Eurovision Songfestival van 2013 in Malmo.

Tijd dus om eens te gaan ontdekken waar die paardjes vandaan komen. Dit deden we bij één van de werkplaatsen in Nusnas. Het was hier erg druk met toeristen. Je kon een werkplaats in waar mensen hard aan het werk waren om in grote aantallen paarden te vervaardigen. Van het uitsnijden van de vorm in het hout, tot en met het uitkarven, het kleuren, met de hand verven en vervolgens vernissen. Je kon hier ook als kind je eigen paardje verven. Dat is natuurlijk wel een heel bijzonder souvenir om mee te nemen naar huis. Buiten zagen we nog één van de vijf kerkboten die al meer dan 200 jaar oud zijn en wel 80 mensen inpassen.

De laatste stop op deze dag was bij een waterval net ten noorden van Gronklitt en vlakbij de luchthaven. Ook dit was weer een schitterende route om met de auto af te leggen. We parkeerden de auto op het einde en liepen een avontuurlijke tocht met veel klimwerk naar beneden om in een kloof het naar beneden denderende water te aanschouwen. Vooral de klim en de ondertussen zakkende zon, die magisch door de bomen scheen, maakte dit een heel bijzondere ervaring. Bij het beekje stond een bordje dat het drinkbaar water is, dus was Dennis zo lief om voor ons een flesje te vullen. Heerlijk verfrissend na zo’n klim.

Terug op het park scheen er een vrolijk zonnetje dus genoot ik buiten van een cocktail terwijl dochterlief vriendjes maakte in de speeltuin. Na het eten wilde ze heel graag nog een potje minigolfen voor we weer aan de tocht begonnen naar boven. Eerder die dag waren we langs een autoverhuurbedrijf gereden maar helaas had hij geen auto’s. Hij verwachtte dat er die avond één teruggebracht zou worden, maar kon dat niet beloven. Voor de zekerheid liet ik mijn telefoonnummer achter dus hopen dat er snel één vrijkomt. In ieder geval zou dat voor zondagmiddag moeten zodat ik met de auto terug kan rijden naar Arlanda airport.

Zaterdag; BBQ-en en Rodelen

De laatste volle dag in Zweden begonnen we lekker relaxed. Ik hoopte namelijk op een telefoontje dat de huurauto klaar zou staan. Helaas. Daarom begonnen we aan de wandeling naar de receptie om te vragen of zij ons konden helpen. Dat duurde even en aangezien het al bijna lunchtijd was kocht ik wat worstjes en een bbq zodat we bij het meer konden genieten. We waren halverwege toen we gebeld werden dat de auto klaar stond. Yes, eindelijk niet meer hoeven lopen. Want iedere keer een uur naar beneden of boven is toch best wel vermoeiend. We reserveerden de taxi van Monalis en genoten vervolgens nog even aan het water. Toen de bbq vrijkwam, konden de worstjes op het vuur. Helaas werkte de bbq niet helemaal mee, maar met een beetje improviseren kwamen we er wel. Het was in ieder geval erg lekker.

Wat was ik opgelucht toen we in de huurauto zaten, dit scheelt zondag als we terugreizen namelijk ook heel veel gedoe met bussen en treinen. Zeker nu we allebei moe zijn zou dat een behoorlijke uitdaging worden. Ook nu prikten de tranen weer achter mijn ogen, maar dit keer van blijdschap. Dochterlief was ook erg blij dat ze deze laatste dag niet meer de berg op hoefde te lopen naar ons appartement. Al heeft ze dit keurig iedere keer weer gedaan zonder te klagen.

In de huurauto reden we door naar Rattvik, een soort badplaatsje, daar is namelijk een zomerrodelbaan. Nu had ik dat niet echt op mijn wensenlijstje gezet, maar ik hoorde van onze Belgische buren dat kinderen ook mogen. Dus was ik wel nieuwsgierig. Helaas zag dochterlief het toch niet helemaal zitten en durfde ze niet naar boven. Toevallig kwamen op dat moment net onze buren aanlopen die met vrienden al een keer geweest waren maar een tweede keer niet zo nodig vonden. Zij mocht even bij hun blijven wachten zodat ik alleen een ritje kon maken. Wat was dat uitzicht geweldig! Je werd ook achteruit naar boven getakeld zodat je optimaal kon genieten.

Na de rodelbaan reden we naar de pier waar we overheen gingen wandelen en aangezien het zonnetje volop scheen kon er ook nog even in het water gespeeld worden. Het plan was om even een ijsje te gaan halen, daarvoor hebben we echter uiteindelijk 20!!!! minuten in de rij gestaan. Dus werd het weer tijd om terug te rijden naar het vakantiepark. Ondertussen kwamen er ook donkere wolkenvelden aanzetten.

Via een toeristische omweg langs wat kleinere bezienswaardigheden reden we terug, dochterlief was ondertussen in slaap gevallen dus dat was wel fijn. Vlak voor we er waren, werd ze weer wakker. Veel zin om te eten had ze niet, vast nog vol van het enorme ijsje (kleine bolletjes kennen ze hier niet) dus na een paar glazen water ging ze lekker buiten spelen en kon ik tijdens het eten alvast de route uitstippelen voor onze terugreis en de laatste bezienswaardigheden voor onderweg.

Omdat dit onze laatste avond was, reden we nog even naar het dorpje Fryksas waar we genoten van een korte wandeling en de mooie uitzichten over het Orsasjonmeer. En reden vervolgens door naar Toppstugan; het restaurant bovenop de berg waar ook ons huisje opstaat. Het uitzicht vanaf hier was echt fenomenaal. Aan de achterkant van de berg bleek het wintersportgebied door te gaan en zich ook nog vele pistes te bevinden. In de winter is dit echt een paradijs. Genietend van het mooie uitzicht hebben we even met papa gebeld om dit met hem te delen.

Zondag; terugreis

Aan al het goede komt een einde, zo ook aan deze mooie reis door de regio Dalarna in Zweden. Het plan was om rond acht uur te vertrekken. Echter was het gisteravond wat laat geworden, nadat dochterlief op bed lag heb ik zoveel mogelijk ingepakt zodat we direct konden vertrekken. Het was die ochtend ook heel mistig en het miezerde, een mooi moment dus om afscheid te nemen. Uiteindelijk namen we om negen uur afscheid van het huisje. Klaar voor een lange rit in de auto. Ik had voor onderweg nog een paar bezienswaardigheden op de agenda gezet. Zodat het niet in één keer een lange weg zou worden. In de auto belden we nog even met het nichtje dat haar verjaardag vierde om haar toe te zingen.

De eerste stop was op het Solleroneiland waar het even zoeken was en we vervolgens terug in de tijd gingen. Naar toiletten uit de 18de eeuw… en graven van de Vikingen. Het was echter wat miezerig dus na een kort stukje van de wandeling te hebben gelopen gingen we weer terug. Ze was ook echt heel moe.

De volgende stop was bij Naturum Dalarna, een educatief natuurcentrum dat bovenop een berg ligt en echt een schitterend uitzicht heeft. Na de nodige foto’s liepen we een rondje door het centrum en buiten waar we over de rotsen klommen en over smalle paadjes liepen.

Daarna was het toch echt tijd om naar het vliegveld te rijden. Het was nog ongeveer drie uur rijden vanaf hier. Het eerste half uur reden we echt door een schitterend landschap en zagen we nauwelijks andere weggebruikers. Het contrast met toen we op de ‘grote  weg’ zaten en in een file achter de caravans hingen was daardoor enorm. Na vijf minuten was ik dat al zat dus stelde ik hem in op een alternatieve route. Die zou een half uur langer duren (volgens de berekening, in de praktijk zal dat meevallen omdat je op die wegen rustig 90 kan rijden en niet 70 achter een caravan) en een kortere afstand zijn. Na twee uur maakten we even een stop voor een ijsje en reden we het laatste stuk over de snelweg. Na de tank weer gevuld te hebben leverden we hem in bij het autoverhuurbedrijf en hadden we geluk met de bus die ons naar de terminal bracht. Ook bij de incheckbalie hadden we geluk, wij waren één van de eersten in de rij die na ons snel groeide, omdat er maar één counter open was. Ik had me ergens een uur vergist, en rekening gehouden met 18.50u vliegen, maar dat was een uur later.

Terwijl we zaten te wachten had dochterlief wat oreokoekjes gekregen omdat ze zo lief was. Nadat ik de chocolade van haar mond had geveegd begon het opeens te bloeden. Ik schrok even en toen zag ik dat ze een tand kwijt was. Dat was even ‘schrikken’. Gelukkig had ze snel de tand gevonden en deed ik hem veilig in een zakje zodat we hem niet kwijt zouden raken. Ze krijg een applaus van de voorbijgangers die haar in het engels uitlegden dat ze de tand vanavond onder haar kussen moest leggen voor de tandenfee 😉 Ze durfde nu niet meer te eten, dus nam zij wat te drinken terwijl ik wat at. We hadden nog wat muntjes over, hiervoor mocht ze wat uitzoeken in de speelgoedwinkel. Dat werd een toverstaf.

Lees ook: Tanden wisselen; welke leeftijd, tips pijn en tandenfee 

Nadat we mochten boarden, mocht ze even kijken in de cockpit bij de piloot. Dat vond ze natuurlijk heel erg interessant. De vlucht verliep verder heel voorspoedig, lang leve de telefoon. Op Schiphol was het een kwartier taxiën, en waren de koffers er al voor wij er waren. Dat is me dus nog nooit overkomen. Door de poortjes heen en daar zagen we eindelijk papa en zoonlief weer. Die hadden we allebei toch wel een beetje gemist! En andersom. Met een volgeladen kar liepen we naar huis, ondertussen alle verhalen uitwisselend van wat we hebben gezien en gedaan om daarna thuis voldaan in slaap te vallen.

Zweden heeft in ieder geval mijn hart gestolen; Portugal en Kroatië waren landen die ik heel erg mooi vond, maar Zweden heeft absoluut ook een plekje veroverd in de top-3!